In de artiestenwereld is deze zangeres en bijdehante grappenmaakster een begrip. De variétéartieste Heintje Davids vond het vak zo leuk dat zij na haar afscheid telkens terugkeerde op het podium. Keer op keer nam ze afscheid. Inmiddels kennen wij dit als het Heintje-Davids-effect. Ingmar de Kieviet, jurist van professie ziet de gelijkenis. Ook hij komt keer op keer terug. Niet op het podium, wel bij Brunel. De vraag dringt zich dan ook op, waarom komt hij terug?
Eén, twee, ….
“Toen ik de eerste keer bij Brunel over de vloer kwam, stond de founding mother van Brunel Legal, Georgette Schlick, nog aan het roer. Ik zegde daarvoor een hele veilig baan op bij het voormalige GAK (inmiddels omgedoopt tot het UWV). Gedetacheerd worden, dat leek mij wel wat. Ik vond het wel een spannend experiment. Volgens mij werkten er toen pas een consultant of acht. Ik ben zo begonnen bij de Brunel Legal tak. Toen het nieuwe eraf was, na een jaar of wat, kwam een baan voorbij als hoofd van het Commissariaat voor de Media. Dat leek toen een mooie stap. Ik had daar echter al snel door dat ik in Hilversum niet op mijn plek zat. Na één telefoontje kon ik weer bij Brunel aan de slag. Dat was mijn tweede tour. Ik heb die jaren onder de vleugels van Brunel gewerkt aan heel veel klussen. Brunel groeide en ik groeide mee.”
Drie
“Na een aantal jaar heb ik vanuit mijn ervaringen bij Brunel de overstap kunnen maken naar een IT Consultancy club, Strict. Eigenlijk ook een interim klus. Maar mijn leven veranderde toen er een kleine Kieviet geboren werd. Het vrije leven, onregelmatige tijden, lange dagen, het werd steeds lastiger passende afspraken te maken. En je kunt niet elke keer tegen je partner zeggen ‘Nee sorry, ik kan de kleine man vandaag niet ophalen, mijn meeting loopt weer uit’. In overleg met mijn vrouw heb ik toen gekozen voor een meer gereguleerd bestaan en ik heb een baan aangenomen bij het inkoop-uitvoeringscentrum van de Belastingdienst. Maar ook kleine Kieviets worden groot en het flexibele werken bleef toch trekken. Dus ging ik weer naar Brunel. En daar zit ik nu al weer anderhalf jaar.”
De vrijheden van een zzp’er en de zekerheid van een vaste werkgever.
Ingmar de Kieviet
Beste van twee werelden
“Voor mij is Brunel het beste van twee werelden. Ik heb alle vrijheden van een zzp’er. Ik moet leveren en ga van opdracht naar opdracht. Uiteraard kan ik zo ook gemakkelijk in de keuken kijken bij heel veel verschillende bedrijven en organisaties. Daarnaast heeft Brunel voor mij wel veel zaken geregeld. Zo heb ik niet alleen een vast inkomen, maar ook een leaseauto, een arbeidscontract en een pensioen. En wellicht net zo belangrijk, ze zorgen voor passende opdrachten. Dat zou ik als zzp’er toch altijd wat lastig blijven vinden. En niet te vergeten: kennis. Ik houd mijn vak graag bij. Brunel faciliteert dat. Deels door mij een opleidingsbudget te geven en deels met de Interactives op kantoor. Zo houd ik gelijk ook contact met overige Brunellers.”
Overheidsjurist bij de gemeente
“Ik werk op dit moment bij de gemeente Rotterdam, afdeling Aanbestedingszaken en Inkoop als jurist. In deze opdracht ben ik betrokken bij aanbestedingen van diensten en leveringen. Wij doen hier honderden projecten per jaar en doen dat op een gestructureerde manier. Er zijn processen ingericht en templates voor verschillende documenten ontwikkeld. Toch blijft bijna iedere aanbesteding maatwerk. Ik kijk in mijn functie of met gebruikmaking van de templates het goede maatwerk wordt geleverd en uiteraard, of de procedure aanbestedingsrechtelijk op de juiste wijze wordt uitgevoerd. Ik kijk daar met een frisse blik tegenaan, als buitenstaander. Dat helpt om de juridische discussie op gang te krijgen en daar wordt iedereen wijzer van. Dat is heel anders dan bij bijvoorbeeld gemeente Diemen. Daar heb ik ook een opdracht gedaan, maar daar was de invulling veel breder. De ene dag was ik daar bezig met een zwembadverbod van een delinquent en de volgende dag schreef ik mee aan een IT-aanbesteding.”
Vier?
“Wanneer mijn volgende afscheid gepland is? Ik ben niet zo van het vooruit kijken. Maar als de kleine Kieviet het huis uitgevlogen is, wordt het wellicht wel tijd voor een mooie 9 tot 5 – op het fietsje naar mijn werk – baan. Wie zal het zeggen. Heintje Davids moet toch ook ooit op een dag gedacht hebben. ‘Dit was de laatste keer, echt.’”