“Een twijfelaar.”
Zo zouden mijn ouders me omschrijven. Als kind had ik het al moeilijk met het nemen van grote beslissingen en tijdens mijn jeugd was dat niet anders. Een belangrijke keuze die elke tiener moet maken is zijn of haar studiekeuze. Het kiezen van een secundaire studie ging nog vlot, maar de onvermijdelijke “Wat zou je aan het einde van je studies willen worden?” moest ik steevast onbeantwoord laten.
De consultatieronde
Niet dat ik niet werd begeleid. Mijn school bood allerlei testen aan die me als student zouden vertellen welk beroep het meest bij me past. Na het beantwoorden van tientallen vragen, kwamen enkele interessante opties naar voor: verpleegster, leerkracht, maatschappelijk werkster… telkens beroepen waarbij sociaal contact centraal staat. Hoewel dit een functie-eigenschap is die ik zeker belangrijk vind, bleven de twijfels. Te veel mogelijkheden om een resolute keuze te kunnen maken. Ik besloot de raad van anderen in te roepen: mijn ouders, vrienden, familie en uiteraard mijn eigen leerkrachten. De antwoorden vielen doorgaans samen te vatten in vijf woorden: “Ik zie jou zoveel doen.” Niet echt de reactie waarop ik had gehoopt.
Aan het eind van het zesde middelbaar was ik verplicht een definitieve keuze te maken. Op dat moment liet ik me beïnvloeden door de keuzes van mijn vriendengroep. Leerkracht? Het leek wel bij me te passen, maar mijn opleiding ging niet van een leien dakje. Ik was een goede student en mijn examenresultaten waren zeker in orde, maar “de praktische uitvoering kan nog wat beter”, luidde het destijds. Toch gaven mijn toenmalige professoren me geen reden tot paniek, want dat werkpunt zou zeker verbeteren na enkele jaren ervaring in het onderwijs.
Geen stress meer
Na een viertal jaar proberen mijn weg te vinden, bleven de twijfels over mijn keuze nog steeds in mijn hoofd rondspoken. Vorig jaar besloot ik loopbaanbegeleiding te volgen om zo voor mezelf meer duidelijkheid te creëren. Hierin ben ik ook steeds eerlijk geweest naar mijn toenmalige werkgever. Mijn verrassing was dan ook groot, toen ik in de zomervakantie plots een brief kreeg toegestuurd: “Jammer genoeg moeten we de samenwerking beëindigen, maar we wensen je veel succes in je verdere loopbaan”. Dat was het moment voor verandering. Toen heb ik de knoop doorgehakt. Ik ging op zoek naar een carrière die beter bij mijn profiel paste. Dat werd hét beslissende moment.
Na een tijdje zoeken, kwam ik via een interimkantoor terecht bij Brunel. Ik kreeg de kans om er, ondanks mijn beperkte ervaring, aan de slag te gaan. Dat apprecieerde ik enorm. Inmiddels zijn we een half jaar verder en ik heb nog steeds niet de minste spijt van de beslissing die ik toen heb genomen. De stress die ik in mijn vorige functies voelde, is volledig verdwenen. De dagelijkse voldoening geeft me een stevige energieopstoot. Natuurlijk dragen mijn collega’s en de sfeer hier op kantoor daar enorm toe bij. Ik heb mijn plaatsje gevonden als Accountmanager Recruiter. En die twijfels? Die zijn als sneeuw voor de zon verdwenen…